CARINA GOSSELE ( tekst van Kris Verdonck, redacteur Gonzo, beeldend kunstenaar & curator) Slechts zelden vinden politiek en kunst elkaar op een boeiende, treffende manier. Ofwel kiest de kunstenaar voor het vertellen van zijn persoonlijke verhaal en sluit hij de buitenwereld buiten, ofwel kiest hij voor het grote verhaal en laat hij het persoonlijke achterwege.
Het aantal kunstenaars in wiens werk het allesomvattende en het persoonlijke elkaar treffen, is dan ook op een hand te tellen. De geschiedenis leert echter dat deze kunstenaars het vaakst onderkent waren in hun tijdvak. Maar de geschiedenis wijst ook uit dat het vaak deze kunstenaars zijn, die het meest relevant waren voor hun tijd.
Carina Gosselé is een van die zeldzame gevallen. Zonder de geruststellende glimlach van het inhoudloze nieuwsanker of het opgeheven vingertje van de leerkracht geschiedenis schetst ze op een beklemmende manier de tijdsgeest anno 2004.
Daarbij vertrekt ze telkens vanuit haar persoonlijke verhaal. Of ze zich nu als vrouw zichzelf probeert te situeren in de hedendaagse chaos en haar persoonlijke verleden (Double Exposure) of probeert de waanzin van de Bush-adminstratie te begrijpen (‘I can see you’ deel van Homeland Security), telkens vervloeit haar persoonlijke verhaal met het grotere verhaal.
Wat Gosselé eveneens onderscheidt van de grijze massa hedendaagse kunstenaars is dat de vorm een even belangrijke rol speelt als de inhoudt. Ethiek en esthetiek gaan bij haar hand in hand.
Het meest indringende voorbeeld van deze attitude, is tegelijk een van de het meest simpele die ze totnogtoe heeft gecreëerd. In de naweëen van 11 september organiseerde het Modemuseum, Antwerpen het “9.11 Forum”. Tenmidden van de bombastische pseudo-analyses van de aanslagen, viel vooral het rustig werkje van Gosselé op. Op een wit kussentje, waarop een ei lag had ze de tekst “The Chickens come Home to roost” geborduurd.
Het werk van Gosselé kan niet bestempeld worden als gratuit. Er zijn uren, dagen, weken studie aan voorafgegaan. Niet alleen over het esthetische, ook over het inhoudelijke. En precies die doorwrochte analyse van het supranationale conflict, maakte dat “The Chickens come Home to roost” de enige juiste conclusie kon zijn.
Gosselé durft.
Ze woont in hartje Borgerhout, Antwerpen, motor van het Vlaams Blok en andere fundamentalistische organisaties. In de grensverleggende videoperformance HOMELAND SECURITY vat ze het klimaat van de oprukkende terreur van de angst perfect samen. Gosselé zit opgesloten in een kelderruimte, gestoken in een zwart uniform en kepie. Onvermijdelijk roept de kledij associaties op aan de agressie van de jaren ’30 en ’40. Het publiek kan naar haar kijken via monitors, maar het is de kunstenares die haar publiek bespioneert met een bewakingscamera op de kepie gemonteerd. De bespieder wordt bespied. “L’enfer” van Henri Barbusse wordt werkelijkheid.
Gosselé tilde eigenhandig met deze performance de videokunst naar een hoger niveau. Inhoudelijk plaatst ze met HOMELAND SECURITY zichzelf naast de meesterwerken van Orwell en Barbusse. Visueel stelt ze zich op het niveau van de in onzichtbare frames opgesloten figuren van Francis Bacon.
Het omkeren van de waarden, de perversie, trekt ze samen met Michael Laird ook radicaal door in de docu-tainment.
“Cui Bono, Who Benefits?”. Terwijl later elke onderzoeksjournalist, moraalfilosoof en uitgetreden CIA-agent zich zou toeleggen op de oorzaken van 9.11 en bloedserieus de grootste onzin verkondigen, draait Gosselé voortijdig de rollen om.
Presentators Michael Laird (scenarist) en Geert Frateur brengen - tongue in cheeck, op een bijna abusrde manier - een van de meest gefundeerde onderzoeken naar 9.11. Met dit werk tastte de kunstenares samen met Michael Laird de grenzen van de journalistiek en de kunst af. Dat het inhoudelijk visionair was – en nog steeds is, wordt bewezen doordat de videoperformance bijna drie jaar na het maken, nog steeds en zowel in de V.S. als in Europa gevraagd wordt.
Een van de grootste uitdagingen van de videokunst vormen de presentatietechnieken: hoe toon je een video. Elke installatie van Gosselé is tevens ook een nieuw onderzoek naar nieuwe presentatietechnieken. In Lollyfication, getoond tijdens de London Biennale 2002, brengt ze haar werk letterlijk op straat. Geprojecteerd vanuit een woonkamer op de vensters van de woning, wordt het huis een deel van de video-installatie en vice versa.
Met Gosselé is de Belgische videokunst dan ook eindelijk haar kinderschoenen ontgroeid.
(Kris Verdonck, redacteur Gonzo, beeldend kunstenaar & curator)
Hier klikken om te bewerken.
Het aantal kunstenaars in wiens werk het allesomvattende en het persoonlijke elkaar treffen, is dan ook op een hand te tellen. De geschiedenis leert echter dat deze kunstenaars het vaakst onderkent waren in hun tijdvak. Maar de geschiedenis wijst ook uit dat het vaak deze kunstenaars zijn, die het meest relevant waren voor hun tijd.
Carina Gosselé is een van die zeldzame gevallen. Zonder de geruststellende glimlach van het inhoudloze nieuwsanker of het opgeheven vingertje van de leerkracht geschiedenis schetst ze op een beklemmende manier de tijdsgeest anno 2004.
Daarbij vertrekt ze telkens vanuit haar persoonlijke verhaal. Of ze zich nu als vrouw zichzelf probeert te situeren in de hedendaagse chaos en haar persoonlijke verleden (Double Exposure) of probeert de waanzin van de Bush-adminstratie te begrijpen (‘I can see you’ deel van Homeland Security), telkens vervloeit haar persoonlijke verhaal met het grotere verhaal.
Wat Gosselé eveneens onderscheidt van de grijze massa hedendaagse kunstenaars is dat de vorm een even belangrijke rol speelt als de inhoudt. Ethiek en esthetiek gaan bij haar hand in hand.
Het meest indringende voorbeeld van deze attitude, is tegelijk een van de het meest simpele die ze totnogtoe heeft gecreëerd. In de naweëen van 11 september organiseerde het Modemuseum, Antwerpen het “9.11 Forum”. Tenmidden van de bombastische pseudo-analyses van de aanslagen, viel vooral het rustig werkje van Gosselé op. Op een wit kussentje, waarop een ei lag had ze de tekst “The Chickens come Home to roost” geborduurd.
Het werk van Gosselé kan niet bestempeld worden als gratuit. Er zijn uren, dagen, weken studie aan voorafgegaan. Niet alleen over het esthetische, ook over het inhoudelijke. En precies die doorwrochte analyse van het supranationale conflict, maakte dat “The Chickens come Home to roost” de enige juiste conclusie kon zijn.
Gosselé durft.
Ze woont in hartje Borgerhout, Antwerpen, motor van het Vlaams Blok en andere fundamentalistische organisaties. In de grensverleggende videoperformance HOMELAND SECURITY vat ze het klimaat van de oprukkende terreur van de angst perfect samen. Gosselé zit opgesloten in een kelderruimte, gestoken in een zwart uniform en kepie. Onvermijdelijk roept de kledij associaties op aan de agressie van de jaren ’30 en ’40. Het publiek kan naar haar kijken via monitors, maar het is de kunstenares die haar publiek bespioneert met een bewakingscamera op de kepie gemonteerd. De bespieder wordt bespied. “L’enfer” van Henri Barbusse wordt werkelijkheid.
Gosselé tilde eigenhandig met deze performance de videokunst naar een hoger niveau. Inhoudelijk plaatst ze met HOMELAND SECURITY zichzelf naast de meesterwerken van Orwell en Barbusse. Visueel stelt ze zich op het niveau van de in onzichtbare frames opgesloten figuren van Francis Bacon.
Het omkeren van de waarden, de perversie, trekt ze samen met Michael Laird ook radicaal door in de docu-tainment.
“Cui Bono, Who Benefits?”. Terwijl later elke onderzoeksjournalist, moraalfilosoof en uitgetreden CIA-agent zich zou toeleggen op de oorzaken van 9.11 en bloedserieus de grootste onzin verkondigen, draait Gosselé voortijdig de rollen om.
Presentators Michael Laird (scenarist) en Geert Frateur brengen - tongue in cheeck, op een bijna abusrde manier - een van de meest gefundeerde onderzoeken naar 9.11. Met dit werk tastte de kunstenares samen met Michael Laird de grenzen van de journalistiek en de kunst af. Dat het inhoudelijk visionair was – en nog steeds is, wordt bewezen doordat de videoperformance bijna drie jaar na het maken, nog steeds en zowel in de V.S. als in Europa gevraagd wordt.
Een van de grootste uitdagingen van de videokunst vormen de presentatietechnieken: hoe toon je een video. Elke installatie van Gosselé is tevens ook een nieuw onderzoek naar nieuwe presentatietechnieken. In Lollyfication, getoond tijdens de London Biennale 2002, brengt ze haar werk letterlijk op straat. Geprojecteerd vanuit een woonkamer op de vensters van de woning, wordt het huis een deel van de video-installatie en vice versa.
Met Gosselé is de Belgische videokunst dan ook eindelijk haar kinderschoenen ontgroeid.
(Kris Verdonck, redacteur Gonzo, beeldend kunstenaar & curator)
Hier klikken om te bewerken.